*sing sing sing*

ป่าวง่ะ แค่นึกถึงเพลงขึ้นมาได้เท่านั้นแหละ แต่ก็อยากไปkaraokeเหมือนกันแฮะ มะได้ไปนานแร้วนะเนี่ย...

เมื่อเช้าทำป๊าโกรธอีกแล้ว ไม่ได้ตั้งใจซักกะหน่อย ทำไมเจ้าตัวถึงได้ชอบคิดว่า คนที่ขัดใจตัวเอง คือคนเลว คนไม่ดี อยู่เรื่อยเลยนะ ส่วนคนที่หยอดน้ำผึ้งหวาน ผสมยาพิษ กลับเป็นคนดีเลิศ ประเสริฐศรี (เส็ดแร้วพอโดนแทงหลัง ก็มานั่งบ่นว่า โอ้ยยยย ไอ้สารเลว) เหอะ เหอะ... ในชีวิตเรามีสองคนที่ไม่อยากเสวนาด้วยนานๆ ก็ป๊าเรา กะพี่เราอีกคนนั่นแหละ... สองคนนี้ทั้งคล้ายกัน แล้วก็แตกต่างกันสุดขั้ว... แต่ก็คนประเภทที่เราไม่อยากยุ่งด้วยทั้งคู่ ไม่ใช่คนเลงร้ายอะไรหรอกนะ เราเข้าใจดีว่า ทั้งคู่มีเจตนาที่ดี แต่การแสดงออก การกระทำเนี่ยมันช่าง... ไม่น่าอภิรมย์เลยแฮะ แบบว่า ไม่อยากพูดถึงง่ะ...

พูดเรื่องตลกๆ มั่งดีก่า ^_^ สองสามวันก่อน (มั้ง) ม๊าเราเล่าให้ฟังว่า ป๊าเธอน่ะเคยเยาะเย้ยชั้นว่า แต่งงานตอนอายุขึ้นเลขสาม แค่เค้ายอมแต่งด้วย ก็ดีแล้ว ไม่ต้องขึ้นคาน... ม๊าเลยหมั่นไส้ (มั้ง) เลยปากพล่อยไปว่า เออ แล้วคอยดูลูกตัวเองแล้วกัน เล่าจบม๊าก็บอก เฮอะ ลูกสาวเค้า (ก็พี่สาวคนละแม่กะเรา) ก็ยังไม่ได้แต่งงาน อายุขึ้นเลขสามแล้วเหมือนกัน ม๊าเล่าด้วยท่าทางอารมณ์ดี (คงสะใจลึกๆ) เราเลยบอกเค้าว่า เออ ม๊า ถ้าพูดยังงั้น ลูกสาวม๊าเองก็ลูกสาวเค้าเหมือนกันนา.... แล้วเราก็หัวเราะก๊ากกกกกก 55555555 ก็มันน่าขำนินา แช่งเค้าแล้วก็โดนตัวเองไปด้วย อืมมม เรายังอายุไม่ขึ้นเลขสามหรอกนะ แต่เรื่องขึ้นคานเนี่ย ใครว่าเป็นไปไม่ได้ ^_^ อีกอย่างเราว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าอายซักหน่อย คนไม่แต่งงานเนี่ย สมัยนี้มีออกเยอะ เผลอๆ อายุเลยเลขสามยังไม่ได้แต่งก็ถมถืด... การอยู่กะใครสักคน พร้อมข้อผูกมัดสิน่ากลัวก่าเยอะเลย 5555 ไม่ค่อยซีเรียสเลยเนอะ (เพราะเห็นลางแต่ไกลแล้วว่า ลูกๆ ม๊าจะขึ้นคานกันครบทุกวัน 5555)

*mumbling*

วันนี้เริ่มต้นตอนเช้าด้วยการโดนเจ๊ฝนชิงตัดหน้าอาบน้ำ (เจ้าตัวออกจากบ้านหลังเรา ไหงตื่นมาอาบแต่เช้าหว่า?) ซึ่งก็ไม่เปงไร เราไม่ได้รีบเร่งอะไรอยู่แล้ว... (แต่มีปึดๆ ในใจลึกๆ ถึงได้เอามาเขียน หึ) จากนั้นก็ปลุกปล้ำกะเลนส์หมดอายุ (มันแห้งมั่กๆ ทำให้ใส่ลำบาก ไม่ค่อยติดลูกกะตา) แต่ยังใช้งานได้อยู่ ว่าจะไปซื้อใหม่ไวๆ นี่แหละ เสียเวลาพอควร

ลงมากินข้าวเช้า เจอป๊า...ยิงใส่หน้า "เลิกวาดไปเรียนภาษาเถอะ" ... อีกแล้วรึ? >_< ทำให้เรารู้เลยว่า ทำไมภาษาจีนมันถึงไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไหร่ เพราะมันมาพร้อมกับความทรงจำแย่ๆ โอกาสในการเรียนที่แสนแคบ แล้วก็ป๊าที่ไม่เข้าใจหัวจิตหัวใจลูกสาวเอาซะเลย น่าเศร้าจัง... ก็เราน่ะขนาดนั่งทำงาน เวลาเจออะไรแปลกๆ ยังเผลอคิดในใจ เอ ถ้าลงสีไอ้นี่ จะทำยังไงดีน้า....

ตอนนี้รู้สึกแปลกๆ เหมือนยืนอยู่ แต่ก็ยังลอยๆ อยู่ดี มีที่ทำงานแล้ว รู้สึกมั่นคงมากขึ้น แต่การงานก็เพิ่งจะเริ่มต้น การเรียนรู้งานของเราก็ยังช้า นิสัยเสียๆ ก็ยังแก้ไม่หาย จัดการเรื่องเวลาก็ย่ำแย่ แต่ถึงยังงั้นเราก็ยังไม่อยากเลิกวาดอ่ะ... เลิกเรียนภาษามันง่ายกว่า แค่ปล่อยมันก็แค่นั้น แต่วาดเนี่ย มันฝังลึกมาตั้งแต่เรายังเด็ก แล้วที่บ้านก็ไม่เคยปล่อยให้ไปทำกิจกรรมอะไรที่พิเศษไปกว่าเรียน กะช่วยงานบ้านเลย เพราะงั้นมันเลยกลายเป็นทั้งการปลดปล่อยตัวเราจากบ้าน จากโลก แล้วผลตอบแทนของมันก็ทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองมีค่า @_@ อะไรทำนองนั้นแหละ ไม่ได้คิดว่าartของเรามันวิเศษอะไรหรอกนะ แต่มันทำให้รู้สึกถึงตัวเองดีขึ้นน่ะ (ถึงจะยังไม่เข้าใจอะไรเลยก็เหอะ) มันกรีดร้องว่า นี่ชั้นนะ! ชั้นมีตัวตนนะ ก็แค่นั้นเอง...

ตัวตนของเรามันมีค่าแค่กับตัวเราเท่านั้นเองแหละ การที่มีครอบครัวเป็นคนป่าเถื่อนมันก็แค่ทำให้เราสนใจแต่ความอยู่รอดของตัวเอง การแคร์คนอื่นเป็นเรื่องพื้นฐานของศีลธรรมจรรยามากก่าจะแคร์ด้วยความรู้สึกแท้จริง (มันเป็นยังไงกันรึ?) แต่เราก็ยังสงสัยว่าคนอื่นแคร์กันด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ? ถึงสงสัยแต่เราไม่กล้าลงไปสัมผัสหรอก การปล่อยให้คนอื่นเข้ามาในอาณาเขตมันน่ากลัวว่าจะเกิดเรื่องอ่ะนะ เมื่อสัมผัสแล้วทำให้เค้าเจ็บปวด เราเองก็เสียใจ (หลายหนแล้วล่ะ) สุดท้ายก้อจบลงด้วยการเป็นเพื่อนกันไม่ได้ เพราะโลกของเราไม่ได้เชื่อมต่อถึงกัน เราถึงได้ไม่จำเป็นต้องอยู่ร่วมกันอีกต่อไป...

วันนี้อารมณ์หวั่นไหวเป็นพิเศษ แค่ส่วนลึกของจิตใจเท่านั้นแหละ ภายนอกก็ยังเป็นเราที่เอ๋อๆ อยู่เหมือนเดิม (อาจมีซีเรียสเล็กน้อยพองาม) อยากร่าเริงมากกว่า จะได้พูดถึงเรื่องน่ายินดีกว่านี้ ไม่อยากบ่นอ่ะ... ก็เรามันโรคย้ำคิดย้ำทำ ถ้าเป็นยังงี้ต่อไปคงแย่แน่ๆ เลย

*unfitting*

วันนี้มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นแต่เช้า... เริ่มที่เราไปนั่งรถตู้ที่หน้าโรงปูน (ครั้งแรกเลยนะเนี่ย) โดนรถเมล์สาย 52 เฉี่ยวเอา แบบว่า เราเดินอยู่ใต้สะพาน ตรงเกาะกลางพอดี ทางมันก็แสนแคบ ไม่มีที่จะยืนด้วยซ้ำ แล้วเจ้ารถเมล์ก็ดันวิ่งมาพอดี เสยกันนิดเดียว เราเลยช่วยเช็ดรถให้เค้าเฉยเลย (แบบว่าฝุ่นมันเยอะขนาดไหนก็น่าจรู้อ่ะนะ ไม่ได้ล้างนานแค่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย เฮ่อ) ดีนะที่กระเป๋าอยู่ด้านนั้นพอดี (ซ้าย) มันเลยรับเคราะห์แทนเราไปเต็มๆ ไม่งั้นตัวคงได้ดำไปครึ่งนึงแล้ว แย่เลย แต่กระเป๋าก็ดำเป็นปื้นไปด้านนึง โอ้ยยย เศร้าแทน สีครีมด้วย เฮ่อ แต่เอาน่า วันนี้ไม่เสียค่ารถ ค่อยน่ายินดีหน่อย แล้ววันนี้ตอนเช้าก็มีเต้นแอโรบิคด้วย พอได้ลองกะเค้า เราถึงได้รู้ว่า ทำไมตัวเองถึงไม่เคยคิดอยากเล่นมันเลย ก็แต่ละท่าเนี่ย ถ้าไม่ได้ลองฝึกมาดีๆ ก็ตามแทบไม่ทัน แถมเราก็ใส่กางเกงยีนส์ ที่พอเต้นๆ ไปมันก็หนักเอาๆ เฉยเลย (กล้ามเนื้อมันล้าง่ะ) แล้วก็หงุดหงิดด้วยที่พบว่าตัวเองหมุนสะโพกได้ไม่ดีเลย สเต็ปเท้าก็ห่วยบรม แค่คิดก็เชินแล้ว นอกจากนั้นเรายังใส่รองเท้าแตะมาเล่นอีก ซึ่งก็ทำให้ปัญหามันหนักก่าเก่า นึกว่าวันเสาร์จะเป็นวันที่ได้แต่งตัวสบายๆ ซะอีก... (หรือว่าต้องเตรียมชุด?) พอเล่นเส็ด เหงื่อซกไปทั้งตัว กล้ามเนื้อก็ล้า แต่ไม่ถึงกับย่ำแย่นัก

วันนี้กินข้างใน เพราะฝนตกหนักมากๆ แทบจะท่วมเลยมั้ง ^^' มะมีอะไรพิเศษไปก่านี้แล้วเนอะ...

*Lunch Break*

วันนี้ทำงานแบบกระปริดกระปรอย (มันเปงยังไงเรอะ?) ก็แบบว่า ค่อนข้างเรื่อยเปื่อย (ตัวเปื่อยเรย) ไปนิด... แต่ไม่ถึงกับย่ำแย่แฮะ... อุ อุ ได้อ่านฟิคหนุกๆ ด้วย (อ๊ะ ทำงานไปด้วยน้า ไม่ได้อ่านเฉยๆ :P) แถมเปงlemon ficอีกตังหาก ที่ขำก่านั้น ก็คือว่า เรานั่งอ่าน4xD แบบไม่รู้เรื่อง จนจบเรื่องแล้วถึงได้รู้ว่า อ๊ะ นี่คู่นั้นเรอะ!! (เข้าใจว่าเปง1xRง่ะ) ถึงว่า ทำไมฮีถึงซาดิสต์แปลกๆ (ถึงบางเรื่องจาชอบให้ฮีซาดิสต์จิงๆ ก็เหอะ แต่ไม่ใช่แบบในเรื่องนี้นิ) ส่วนริลีก็นะ... พิลึกอ่า แบบว่า ก็นิสัยๆ แทนๆ กันได้ (แบบไม่สงสัยจนจบนั่นแหละ) แต่พออ่านจบแล้ว ถึงได้ อ้า จินตนาการผิดโหมะเรย (อย่าถามว่าคิดอารายอยู่ *เขิน*) เลยนั่งอ่านอีกรอบให้รู้เรื่องไปเลย หึ หึ อีกเรื่องก็1xRจิงๆ น่ะแหละ ที่โดนตัดซีนทิ้งไป เลยไม่ติดเรท (เสียดาย แหะ แหะ) ก็น่ารักดีนะ ฮีเป็นพวกศิลปิน ช่างปั้น นิสัยเพี้ยนๆ แต่ก็น่ารักดี ชีวิตไม่ซีเรียสเท่าในอนิเม (นี่มันAUนินา) ก็เลยยังพอคุยเป็นผู้เป็นคนอยู่ ส่วนริลีก็ช่างคิดมากขึ้น เพราะเปงผู้ใหญ่ๆ กันแล้ว เธอยังติดนิสัยคิดมากอยู่ ก็เลยเกิดฉากวีนเล็กๆ (ที่นำไปสู่....ใหญ่ๆ เหอ เหอ) พองามๆ เรื่องนี้จบน่าฮักมากๆ คู่นี้เหมาะสมกันยังกะไรดี อุ อุ ที่จิงติดใจคนเขียนเรื่องนี้ตั้งกะเรื่องที่ริลีฝันเห็นตัวเองเป็นราชีนี ในโลกที่ฮีเป็นมังกร (ฮาสุดๆ ) เรื่องนั้นก็น่าฮักมั่กๆ เรย อุ อุ อ่านแล้วใจชื้น มีฟามสุขดี ^__^ ทำให้วันนี้อารมณ์ดี ในโลกของตัวเองทั้งวัน (กัวโดนหาว่าเปงคนบ้านิดๆ แฮะ)

ps. หัวข้อของวันนี้ไม่มีอะไรหรอก เหลือบตาไปดูของวันก่อน มันเขียน 'หลังเที่ยง' (เวลาที่โพสน่ะ) ซึ่งวันนี้ก็เหมือนเดิม เลยคิดว่า ช่วงพักเที่ยงเปงอะไรที่น่าสนใจเหมือนกัน ไปกินข้าวอย่างรีบนิดๆ แล้วก็ต้องจับรถกลับมาทำงานต่อ ก็ดีนะ ได้เปลี่ยนบรรยากาศดี ^^ ได้กินข้าวอย่างสบายใจด้วย (แบบเร่งๆ ) ก็มีฟามสุขดีน่ะนะ ที่จิงน่าจะตั้งหัวข้อ *lemon fic* มากก่า แต่มันคงอิโรติกไปหน่อย :P ไม่กล้าใช้อ่า (แต่เขียนแต่เรื่องนั้นเนี่ยนะ?) ฟุ ฟุ

*Utterly Stupid*

รู้สึกถึงความงี่เง่าของตัวเองก็ตอนเริ่มทำงานเนี่ยแหละ ช่างเป็นคนที่โง่ งี่เง่า แล้วก็น่าเบื่อสุดๆ เลย T-T ไม่ได้คิดว่าความรู้เราด้อยอะไรหรอกนะ แต่เรื่องประสบการ์ณ ความเจนโลกเนี่ย เรามันกบในกะลาสุดๆ (กบต้องอยู่คู่กับบ่อน้ำ เข้าใจมั้ย!) ช่างไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย... เฮ้อ เศร้า

ที่บ่นเนี่ย เพราะวันนี้ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่นั่งหาข้อมูล แต่แค่นี้เรายังหาไม่ค่อยได้เลยอ่า รู้สึกไร้ค่า ไร้ประโยชน์จนแทบทนไม่ได้ (แต่ก็ยังเล่นเน็ตไม่เลิกอ่ะนะ) อยากทำงานให้หัวปั่นไปเลย แต่แค่นี้เรายังรับผิดไม่ไหวเลยเนี่ย.....งึมๆๆๆๆๆๆๆ บ่นเข้าปายยยยยยยยยยย โอ้ย เหงาจัง..... เฮ่ออออ ที่ทำงานพี่เค้าก็ไม่ชอบให้ฟังเพลงด้วยสิ เราเลยไม่มีอะไรเข้าหูเลย มันช่างน่าเศร้าจังนิ เหงาปากจัง งุ งุ (บ่นเปงเด็กๆ อีกล่ะ)

*Hands in Hands*

วันนี้ก็ไม่ได้ทำงานเป็นชิ้นเป็นอันอีกล่ะ T-T หมดงานกราฟ รู้สึกว่าไม่มีเวลาหลบอยู่หลังคอมพ์แล้ว ต้องหาทางออกมาทำอย่างอื่นบ้าง (เป็นโรคติดคอมพ์อย่างแรง) กัวพี่เค้าหมดความอดทนกะเราเจงๆ เลย เฮ่อออ งานหาข้อมูลในเน็ตมันก็นะ... ทำให้เราลืมตัวได้บ่อยๆ อ่า... แง้ววว

ที่น่าขำกว่านั้นก็คือว่า ตอนขากลับอ่ะ แวะเทสโก้ซื้อของ แล้วก็ซื้อไอติมDQมากินด้วย ระหว่างที่กลับบ้าน ก็ดันทำหยดใส่เสื้อตัวเอง เพียงเพราะไปเหม่อมองสองสาวมหาลัยฯ ที่เพิ่งจะเดินผ่านตาเราไปอ่ะ... ขายาวเพรียวสวยได้รูป หุ่นก็งาม แถมใส่กระโปรงสั้นๆ (เหมาะกะหุ่นดีแต้) โอ้ววว เข้าใจฟามรู้สึกผู้ชายที่หลงใหลขางามๆ ของสาวๆ เลยล่ะ (เขิลจัง) ทำให้รู้สึกว่า เอ๊ะ เรานี่โรคจิตก่าที่คิดแฮะ หุ หุ แต่ว่านะ เราก็มีรสนิยมแปลกๆ มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนิ ชอบดูสาวสวยๆ เด็กเอ๊าะๆ (ทั้งสองเพศเลย) แล้วก็ที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าชอบคุณพ่อลูกอ่อนอ่ะ ดูแล้วอบอุ่นในหัวใจดีจิงๆ เชียว ไม่ว่าจะหน้าตาแบบไหน ผิวสีอะไร ฐานะอะไร ผู้ชายที่มีความเป็นพ่อคนเนี่ยยังไงก็น่าหลงไหลเอามากๆ (พึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นโรคติดพ่อลึกๆ แฮะ) กะคุณแม่เรากลับเฉยๆ แฮะ แบบว่ามันธรรมดาอ่า แต่ได้เห็นผู้ชายอุ้มเด็กเนี่ย มันเป็นอะไรที่พิเศษมั่กๆ เรยอ่า

เอาเปงว่าพรุ่งนี้จะพยายามให้มากขึ้น ส่วนวันนี้ขอฝันหวานถึงเด็กเอ๊าะๆ สาวสวยๆ แล้วก๊ป๊ะป๋าใจดีแล้วกันนะคะ o^_^o

*sense of mirth*

หมู่นี้ทำงานไปเล่นไป @_@ นั่งแต่หน้าคอมพ์ ตาลายแล้ว (แล้วเลนส์ก้อเริ่มจาเสื่อมแล้วด้วยจิ ต้องซื้อใหม่ด้วยสิ) เรื่องแฮปปี้ดันเป็นเรื่องที่วาดรูปได้ถูกใจตัวเองมากขึ้นซะนี่ (แต่ไม่ถูกใจคนอื่นเท่าไหร่หรอก) แหะ แหะ อยากได้ลายเส้นที่reliableอ่ะ แบบวาดยังไงก็ฉ๋วย (เหอ เหอ) แบบคนอื่นๆ จัง ช่วงนี้เส้นแกว่งตลอด แบบว่าชอบอะไรก็ไปทางนั้นเลย ถ้าให้ก๊อปคงพอไหวแหละ แต่มันก็ไม่ออกมาสเป็คเราซักทีนี่สิ แย่ก่าอีกเนอะ ตอนนี้เริ่มวาดได้ดีขึ้น ก้อเรยดีใจอ่า (มันเป็นความภาคภูมิใจเล็กๆ ส่วนตัวของเราที่ไม่มีความมั่นใจอะไรกะเค้าเลยน่ะ)

กลับมาเรื่องงานดีก่า... ทำงานหน้าคอมพ์มันก็ดีหรอก รีแลกซ์ซะ... (แบบว่าทำไปเล่นไปเจงๆ นะเออ) แต่ว่ากัวง่ะ กัวถูกเค้าทิ้ง แง้วววว ถ้าให้ทำงานเล็กๆ ที่จบเร็วๆ ขึ้นอันใหม่ไวๆ มันคงดีหรอก แบบว่า วุ่นๆ ไม่ต้องนั่งเล่นแบบเนี้ย ถึงจะวุ่นวายไปซักหน่อยก็เหอะ เรามันคนไร้ฟามรับผิดชอบซะด้วยจิ อุ อุ

เออจิงดิ คืนวันเสาร์ไปกินเลี้ยงฉลองจบของเอ๋มา เจอหน้าหมอนั่นแล้ว... รู้สึกความเสื่อมของมิตรภาพเราเจงๆ (ไม่ใช่ว่ามันแนบแน่นอะไรก่อนหน้ามันโผล่อหรอกนะ) แต่มันตอกย้ำความว่างเปล่าระหว่างเรากะเอ๋มันง่ะ แบบว่าเราก็ยิ้มแย้มให้มันได้ คุยเล่นกะมันได้ แต่ถ้าถามเราว่า รู้อะไรเกี่ยวกะมันยัง? เราคงต้องบอกตรงๆ ว่า แม่ง ไม่รู้..อะไรเลยว่ะ (ติดปากเสียจากใครเนี่ยเธอ?) เธอชอบอะไร เธอเป็นคนนิสัยดียังไง มีนิสัยเสียยังไง ทั้งชีวิตมีอะไรที่พิเศษกว่าใคร (ยกเว้นเรื่องเรียนกะการงาน) ชอบฟังอะไร ดูอะไร? ความโดดเด่นทางบุคลิกของมันเป็นอะไรที่เราไม่เก็ตง่ะ (คนที่บุคลิกล้มเหลวอย่างเรามีหน้าไปว่าอะไรมันฟะ?) อย่างจาร์ เรายังหาข้อดี ข้อเด่น ข้อด้อยของมันเจอเลย แบบถ้าใครถามว่า เฮ้ย ไอ้จาร์เนี่ยเป็นคนแบบไหนฟะ เราคงเล่าได้เป็นฉากๆ เลยมั้ง (มีแต่ความทรงจำเก่าๆ อ่ะ) แต่เอ๋เนี่ย... ผ่านไปกี่ปี ชั้นก็ยังแกะเธอมะออกซักที... ช่างเป็นคนที่เข้าใจยากซะจิง แถมคุยเล่นด้วยก็ไม่หนุก หาcommon groundกะมันไม่เจอ... ทำใจลำบากจังแฮะ อยู่กะมัน (ขอเห็นแก่ตัวจิงๆ จังๆ ซะทีเหอะ) พูดตรงๆ ตอนมันส่งต่างหูรูปหัวใจมาให้ เรายังอยากถามมันเล็กๆ เลยว่า นี่แกลืมแล้วสินะว่า ตูใส่ต่างหูที่ไม่ใช่ทองไม่ได้ หูมันเน่าเฟ้ยยยย ไมไม่เอาอย่างอื่นมาให้แบบทุกทีฟะ? กำไล สร้อยคอ?.... เฮ่ออ แต่นี่มันงานมันนิ เราก็ขอเงียบๆ ไว้ดีก่า T-T

ไฮไลท์ของงาน (สำหรับเรา) คือการแว่บไปแอบดูห้องข้างๆ karaoke เปงตาแก่ที่ร้องเพลงเห่ยๆ ให้ฟัง แต่อย่างน้อยงานเค้าก็ดูมีสีสันก่างานเราอ่ะ มีคนร้องเพลงเก่าๆ เพียบ ทั้งไทยทั้งเทศ เหอ เหอ นอกนั้นแล้วก็การได้นั่นคุยประสาหญิงๆ กะเจ๊พร ซึ่งก็เป็นอะไรที่นานทีปีหนจิงๆ ถึงจะได้ทำ แต่พอได้ทำแล้ว ก็รู้สึกดีนะ กะเจ๊พรเนี่ย เราคลิ๊กเข้ากะเค้าได้ง่าย เพราะเป็นคนที่อารมณ์เปิดเผยก่าเจ๊มลเยอะ บ้านเค้ารุ่งโรจไม่แพ้บ้านเอ๋เลยแหะ บ้านเราน่ะหรอ มะต้องพูดถึง ช่างน่าเศร้าดีแท้ นี่ถ้าเรายังอยู่บ้านเฉยๆ แล้วไปล่ะ มีหวัง... โอ้ มายก้อด ชีวิตชั้น... คนเรานี่มันต้องมีเรื่องให้วุ่นวายจิงๆ เลยเนอะ แล้วงานที่เค้าให้ทำก็ยังไม่ผ่านซักที เฮ่อออออ

*skip flip*

เฮ่อ ทำงานมาสัปดาห์นึงแล้วจ้า ^_^ น่ายินดีเนอะ อืม แต่เมื่อคืนนั่งทำภาพจนเส็ด แฮ่

ภาพนี้แหละจ้า งึมๆ นั่งทำนิดทำหน่อยมาวันสองวัน หน้ามิสึซึก็พิลึกขึ้นทุกที (อุ) แบบว่า แก้แล้วแก้อีกง่ะ เพราะหน้าตรงเราห่วยแตกมั่กๆ (กลับภาพไม่รู้กี่ที) จากหน้าปุดๆ แบบว่า *อย่ามายุ่งกะผมชั้นจิ* กลายเป็น *อยากทำไรก็ทำไปดิ* เฉยเลย หึ แต่มิฮารุออกมาถูกใจเรานะ ^_^ เธอดูดีขึ้นเยอะเลย ถึงทรงผมนั่นจะไม่ช่วยให้เธอดูเริ่ดขึ้นเลยก็เหอะ อ๊ะ แต่ที่ถูกใจที่สุด คือ ยูชิโร อ่ะ ตัวเล็กๆ น่ารัก ท่าทางความดันต่ำนั่นก็ถูกใจมากเลย (ผิดกะตอนร่างเป็นคนละคน) ลงแป๊ปเดียวอีกตังหาก เลยชอบ
ช่วงนี้มีเวลาเล่นน้อยลง เลยหันไปวาดโอเอซะเยอะ บอร์ดโอเอเลยมีภาพที่ละเลงเองเยอะขึ้น อิ อิ เหงานิดๆ เพราะไม่มีใครร่วมแจม -''- แต่เอาน่า มีบอร์ดทั้งทีไม่ใข้ได้งัยกาน.....

อาวล่ะ... กลับไปทำงานต่อ (เล่นบ่อยจังเรา) :-3

*1st day @work*

ไปทำงานวันแรกมาค่ะ... ไปสายด้วย ยังดีที่แผนกบุคคลวุ่นๆ เลยเริ่มต้นช้า ไปถึงก็รอนานเลยล่ะ (โชคดีปายยย) ฟังกำหนดการ ระเบียบการ บลา บลา บลา... ขอข้าม (ช่วงนี้กำลังทรมาน เพราะแอร์หนาวๆ แล้วก็ไม่ได้กินข้าวเช้า เบลอเลยล่ะ) พอถูกส่งเข้าที่ทำงาน ก็ถูกใช้ให้ร่างจม. ตอบ ก็โอเคนะ เสียเวลาไปนิด ยังทำอะไรเงอะๆ งะๆ อยู่เลยเรา... ไปกินข้าวเที่ยงกะพี่ๆ แต่ต้องทำเวลา เพราะต้องนั่งรถตู้กลับบริษัทอีก (ที่ทำงานอยู่ลึกไปหน่อย) กลับมาก็พิมพ์จม. ต่อ พิมพ์ๆๆๆๆๆ เลิกงานแล้วก็ยังทำไม่เส็ด ถ้าพี่เค้าไม่บอกให้เลิก เราก็ไม่กล้าอ่ะนะ ^^' เกรงใจจัง.. วันแรกทำงานน้อยไปหน่อย พรุ่งนี้ก็ต้องพยายามอีก >''< ฮึ้ยย (ขอพูดน้อยสักวันนึงเถอะ)

*Jap Fes*

วันนี้ไปงานบูมมาค่ะ ไปแต่เช้า (คิดว่านะ) แต่ก็ไม่เห็นเงาพวกไซเลย... เดินเตร่อยู่ราวครึ่งชม. ไปเจอะกะพวกโนจังพอดี โอ้ย ดีใจ เลยจับเข่าคุยกัน นั่งเชยชมเหล่าคอสเพลย์ทั้งหลาย สุดยอดมากค่ะ ^^ คนเยอะจิงๆ แต่งกันสุดๆ ไปเลย ยิ่งมายิ่งอลังการนะคะเนี่ย (ไปดูคอสรึไง) ไม่กล้าขายพวงกุญแจชี่จังเท่าไหร่ (แต่ยัดใส่มือโนไปแล้วหนึ่ง อุ อุ) ตามโนจังไปกรี้ดคอสเพลย์ข้างเวที ตอนแรกๆ ก็นั่งๆ ล้อมแถวหน้ากันดีอยู่หรอก จนกระทั่งเค้าลากโต๊ะกรรมการมาน่ะแหละ ด้วยความที่โต๊ะมันยาวซะ เก้าอี้เพียบ แต่กรรมการมีไม่กี่คน สุดท้ายเราเลยลงเอยไปนั่งซะเลย (หึ หึ) งานนี้ไอทีวีโดนสับแหลก ฐานบังคนถ่ายคอส (ฮา) เราไม่ได้ติดกล้องไปด้วย เลยอด... เอาเหอะๆ

จบรอบแรก ก็เดินหาไซจนเจอ เลยไปขอแจมเค้าขายพวงกุญแจไปด้วย (แต่เรานั่งขายเองนะ) ก็ขายๆ ไปจนเหลือสองอันสุดท้าย ลายชี่จังที่ไม่มีใครอยากได้ มีคนหาว่ามันซีดไป ง่า... ลายนั้นเราหยิบมาวืดอ่ะ ตั้งใจเอามาแค่อันเดียว ดันติดมาเป็นสองได้ไงไม่รู้ ฟุ ฟุ ที่น่าตกใจก่านั้น ครือว่า ลายKOF ขายหมดก่อนชี่ (แต่ชี่มันมีเยอะอ่ะนะ KOF มาแค่ 4 ใบเอง) ไม่ยักรู้ว่ามันขายได้ด้วยแฮะ แบบว่าถ้ามันขายไม่ออก เรากะจะยัดใส่มือคนในกลุ่มเป็นของที่ระลึกมันซะเลย (มีลายที่Kสุดๆ ไปเลย ฮา) สุดท้ายก็มีคนเเอ็นดูรับไปแล้ว หุ หุ น่ายินดีๆ ส่วนชี่จังสองอันสุดท้าย ก็ยัดเข้ามือใครบางคนไปอย่างง่ายดาย (บังคับซื้ออ่ะค่ะ แหะ แหะ) เฮ้อ โล่งอก ขายที่รองแก้วฮิคาโกะ กะกล่องพลาสติกDNangelไปแล้ว (ขายกล่องถูกก่าที่รองแก้ว ไม่รู้ว่าคิดถูกป่าว) แฮ่~ ได้ตังค์มาพอตัว แต่ไม่มีอารมณ์ซื้ออะไรเรย แหะ แหะ ก็มันไม่ติดใจง่า ขอโต้ดดด (ที่จิงตอนโดนคนใส่เสื้อชี่ ปฏิเสธพวงกุญแจชี่ เราก็เฮิร์ธๆ อยู่นะ แต่ไม่เปงไรมาก มีคนซื้อชี่เยอะๆ ก็หลาย หน้าไม่ค่อยให้เลย แต่ก็ยินดีนะคะ) ฮิ ฮิ

ไปยืนดูคอสรอบ 2 รอบ 3 กะโน (หุ หุ) สนุกดีนะ สุดท้ายคนที่ได้ก็อย่างที่เรากะๆ ไว้เลย อภัยมณีซาก้า อ่ะนะ (ตอนเราเห็นชุด เราคิดเลยว่า คนแต่งเรื่องนี่ท่าจะบ้าFF น่าดูเลย ชุดเวอร์ซะ) เอานะ ชุดเวอร์ ใส่ยาก ทำยาก ทรมานคนรอบข้าง ก็ได้ไปแล้ว น่ายินดีๆ หุ หุ ที่จิงเราแอบส่งใจให้ดิต้า กะจิม่า โดยเฉพาะดิต้า ที่หน้าตาถูกสเป็คเราอย่างแรง (ฮา) ปิ๊งสุดๆ เท่ห์มากเลยค่ะ งานนี้ชี่จังแห้วกันเกือบหมด (เอาน่า ชี่จังมันเกร่อออกจะตายไป) งานนี้มีพิคโคโร่ กะจอมมารบู มาโผล่ด้วย เซอไพรส์ดีจัง แหะ แหะ อ้อ อาราเล่จังสุดแสบ น่ารักมากเลยค่ะ แสบสุดๆ จิงๆ

ขากลับแวะซื้อFMP2 เย้ ออกแล้วๆ น่ายินดีเนอะ ในการ์ตูนนี่รักกันดีนะ คานาเมะxโซสึเกะ เนี่ย อุ อุ ในอนิเม กระทั่งกอดยังไม่มีเรย เฮ้อออ เหมือนเพื่อนรักมากก่าแฟนง่ะ แต่เราเชียร์ คานะโซสึ น้า ไม่ใช่ เทซโซสึ (เพราะโซสึเกะดูไม่น่าจะโล เลยไม่ชอบคู่นี้เท่าไหร่) เรื่องนี้หุ่นสมจริงดี แต่ไม่ปิ๊งเท่าไหร่เรยอ่ะ หุ่นไม่งามพอ ยังไงๆ ถ้าเอาหุ่นที่น่าจะใช้งานได้ แล้วก็ดีไซน์งามๆ ก็ต้องTA นั่นแหละ ชอบมากๆ เลย เท่ห์ซะ...

เปิดด้วยงานบูม จบด้วยหุ่น เฮ้ออออ ชั้นนี่มัน.... พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้า ยังปวดกรามไม่หายเยยอ่า.... ฮือออออ ต้องเตรียมตัวๆ

*my toothache*

วันนี้ไปถอนฟันคุดมาค่ะ (ผ่าฟันคุดสิ ก็มันยังไม่โผล่ซักหน่อย) ไปสายนิดหน่อย แต่ก็ต้องรอให้ถึงคิวอยู่ร่วมชม.อยู่ดีแหละ (แต่ไปไม่ทันที่นัดกะจาร์ไว้อ่ะนะ) พอถึงคิวก็โดนหมอไล่ไปเอกซเรย์ใหม่ เพราะของเก่าเมื่อปีที่แล้ว ขัดกะคำพูดหมอที่ตรวจฟันให้ สุดท้ายก็เสียตังค์เพิ่มอีกจนได้ ฟุ ฟุ พอรู้ว่าต้องถอนจิงๆ ก็ถามหมอใหญ่เลย จนหมอบ่นว่า คนไข้คนนี้ดื้อจังค่ะ ^^' แหะ แหะ ถอนฟันอย่างเจ็บปวด เลือดกลบปาก กรามชาไปหมด หน้าก็บวมเป่ง เส็ดแล้วก็พูดได้แค่อู้อี้ๆ ไปพักใหญ่ๆ (แต่จาร์บอกว่ายังดีก่าตอนเจ้าตัวอ่ะนะ พูดไม่ออกไปหลายวัน) ลากจาร์ (หรือจาร์ลากเรา?) ไปMBK หาของขวัญวันปริญญาให้เอ๋ เฮ้อ น่าอิจฉาจังเนอะ คนจบจุฬาฯเนี่ย เดินหาตั้งนาน ไม่ได้กินข้าวแต่เช้า จะเปงลม โอยยยย ไปนั่งกินซุปที่Pizza Hut จาร์บ่นใหญ่เลยว่า บริกรที่นี่ห่วย ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ... แล้วก็เดินหาต่อ เลือกเสื้อผ้าให้เอ๋ เพราะอะไรๆ เธอก็มีหมดแล้ว -''- หาไปหามา ไม่ถูกใจซักที ร้านมีชื่อ ก็มีแต่แบบห่วยๆ (ที่จิงมีที่ถูกใจ แต่ผ้าบางจัง ใส่แล้วเห็นหมด...) ก็เดินๆ ไปเจอร้านนึงถูกใจ อืม เอาเป็นว่า เราถูกใจแล้วกัน หวังว่าเอ๋คงถูกใจไปด้วยแหละนะ แหะ แหะ

จะไปอ่านSwept Away 2 ตอนสุดท้าย ให้หายปวดกรามก่อนน้า อ้ายยยย... ดีใจจัง วันศุกร์หน้าต้องตัดไหม ฮึก ฮึก

*a kind of Happiness*

แบบใหม่ๆ ^^ น่ายินดีจังเนอะ สีสันสดใสไฉไลกว่าเก่า (สีส้มสุดโปรดของเราด้วยล่ะ) แต่ก็เสียดายแบบเก่านิดๆ แฮะ เพราะมีทั้งสีม่วงสีส้มเลย

วันนี้นั่งอ่านSwept Away ตอนที่ 23 ด้วยความแฮปปี้สุดๆ (ฮา ด๊อตตี้ท้องอีกแร้ว แต่ก็ยังลงเอยกันไม่ได้ซักที ให้มันได้ยังงี้สิน่า) ใครว่าง ไปอ่านกันได้นะคะ http://www.fanfiction.net/read.php?storyid=1291840 สนุกมั่กๆ เรย ^_^ ขอบอก Q*D ๆๆๆๆๆๆ (อยากอ่าน K*S หนุกๆ มั่ง แต่แค่แฟนอาร์ตก็ทำให้ใจเต้นได้แร้ว) ดีใจจังที่คนเขียนอัพไว เลยไม่ต้องมานั่งทรมานกันนาน.... >_< (อยากอ่านจนอยากให้อัพทุกวันเรยแหละ)

ที่เจียเม้งโทรมาเรียกให้ไปพรุ่งนี้ จะออกหัวออกก้อยน้อ? จะดีมั้ยน้า? แค่คิดก็ขาสั่นพั่บๆ แล้วแฮะ ตื่นเต้นจัง วันศุกร์มีนัดถอนฟันคุด อึ๋ยยยยยยยยย กัวๆๆๆๆๆ สัปดาห์นี้มีแต่เรื่องต้องทำ วุ่นวายไปนิด แจ้ฝนก็เพิ่งกลับจากหายไข้ หายตัวไปหลายวันเหลือเกิน จนเกือบจะชินกะการไม่มีเค้าแล้วสิ แต่เค้าก็กลับมาแล้ว ฮ่า..... แล้วก็นัดจะจาร์ไว้วันศุกร์ด้วย จะได้ไปมั้ยเนี่ย? สงสัยจังเยยแฮะ

เพลงของวันนี้ค่ะ Xing Fu De Xing Zhuang ของ Xiao Shu Shen คงแปลว่า รูปแบบของความสุข ละมั้ง (คิดว่านะ ไม่แน่ใจเหมือนกัน) ฟังแล้วน่ารักดี ไม่ค่อยหวือหวา แต่ฟังสบายๆ มากก่า คนร้องก็น่ารักดี ดูในMV จะฮามากๆ เลย พระเอกในMVเท่ห์ไม่เบา รับบทน่าสงสารเล็กๆ (โดนนางเอกแกล้งแบบไม่ตั้งใจ)