BOM3

เพิ่งอ่านBooks of Magic: Children Cruasadeจบหมาดๆ นี่แหละ ไปด้อมๆ มองๆ ร้านซีเอ็ดที่โลตัสแถวบ้านร่วมอาทิตย์แน่ะ พอรู้ว่าจะออกเดือนนี้ เพราะรู้ว่าเรื่องนี้เข้าน้อยมาก แล้วก็มาแล้วไปเลย ไม่เหมือนเรื่องอื่นๆ ที่คงทนบนชั้นนานเหลือเกิน (เล่ม1-2หายจ้อยภายในไม่กี่วัน)

ความรู้สึกหรอ ผิดหวังนิดหน่อย แต่อ่านเพลินๆ ก็สนุกดี ไม่มีสะดุดเท่าไหร่ มีเหตุการ์ณไม่ค่อยน่าจะเกิดเยอะ แต่เพราะเป็นแฟนตาซี เลยปล่อยๆ ให้ผ่านไปได้ ถึงจะตะหงิดๆ กับเหตุการ์ณที่ต่างจากในการ์ตูนแบบหลุกหลิกชอบกล (ไม่ชอบอ่า ชอบแบบต้นฉบับมันให้อารมณ์ขลังสุดๆ) ที่ทำให้เราผิดหวังคงที่ความ "อ่อน" ของเรื่อง เราชอบเรื่องนี้ที่ความมืด อ่านแล้วจะเครียดมากก่าให้อารมณ์ใสๆ แบบในภาคนิยาย (ยิ่งภาพโทนมืดยิ่งได้อารมณ์สุดๆ) ถึงปกติจะไม่ชอบเรื่องหดหู่ แต่กับเรื่องนี้อยากให้เป็นนิยายสำหรับผู้ใหญ่มากกว่านี้ มันไม่ใช่ BOM ถ้าไม่หดหู่ ในแบบพิลึกๆ มากก่าจะโหดร้าย คล้ายๆ อ่านนิยายกริมน่ะ มีความขลังที่ซ่อนอยู่ในยาพิษบนสีสันของเรื่องราวที่สดใส แต่ภาคนิยายของBOMนี่ไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่เลยแฮะ สำนวนเหมือนนิยายวัยรุ่นไปนิด อยากให้เขียนให้เครียดๆ ไปเลยจัง.. (สรุปว่าอยากให้คนอื่นเขียนมากก่าคาร์ล่า แจบลอนสกี้ง่ะ)

เล่ม3 เหมือนภาคเสริมเลย เพราะไม่อ่านเจอในภาคการ์ตูน (หรือเราซื้อไม่ครบหว่า?)เลยรู้สึกเหมือนอ่านเพลินๆ ไม่ค่อยติมากเหมือนสองเล่มแรก แต่ทำให้รู้สึกแย่ เพราะธีมเรื่องมันไม่ใช่แบบนี้นี่หว่า? แหง่มๆ ทิมนี่เด๋วก็ใสซื่อเด๋วก็เจ้าเล่ห์ ไม่รู้สิ เรามองทิมเป็นคนเงียบๆ แต่มีทัศนคติที่แน่วแน่มากกว่านะ ผิดภาพลักษณ์ที่ตั้งใจไปนิดๆ ล่ะมั้ง ไทเทเนียไม่ค่อยเท่ห์เลยแฮะ ยิ่งบรรยายให้สวยเท่าไหร่ยิ่ง.. ป๊ะป๋าไม่ค่อยเปลี่ยนเลย แต่คาดว่าเล่มต่อไปน่าจะมีบทมากกว่านี้

ขอบ่นหน่อยเหอะ สปอยล์โต้งๆ เลย ไม่พอใจอย่างแรงที่ยกตอนจบของเล่มสองภาคการ์ตูน มาลงในเล่มของภาคนิยาย แถมเปลี่ยนเหตุการณ์ซะทิมดูงี่เง่าไปเลยอ่ะ ความจริงท้ายเล่มสองทิมต้องตื่นขึ้นมาพบว่าแทมลิมตายเพราะตัวเอง ตอนนั้นไทเทเนียโผล่มาพอดี แล้วก็ต่อว่าทิมอย่างแรงด้วยความรักที่มีให้กับแทมลิน จนทิมตัดสินใจได้ (นอกจากคำสั่งสอนจากเดธแล้ว) ว่า ชีวิตของตัวเองก็ย่อมเป็นของตัวเอง ถึงแม้ผู้ให้กำเนิดจะเป็นใครก็ตาม (ไทเทเนียสมอ้างว่าตัวเองเป็นคนให้กำเนิดทิมด้วย ซึ่งทิมก็เชื่อสนิทเลยล่ะ เพราะมันจะกลายเป็นปมของตอนต่อๆ มาอีกทอดนึง สรุปว่าหลังจากเล่มสอง ทิมจะเข้าใจว่าตัวเองเป็นลูกของแทมลินกับไทเทเนีย ส่วนเรื่องแม่ ถึงจะใช่ไม่ใช่ ทิมก็ยังคิดว่าแม่ที่ตายไปเป็นแม่ตัวเองอยู่ดีน่ะแหละ เหมือนกับพ่อที่เลี้ยงมานั่นแหละ เด็กคนนี้แสดงให้เห็นถึงความผูกพันกับครอบครัวฮันเตอร์ด้วยวิธีนี้นะ) แล้วก็จากไปด้วยหินจากแทมลินพร้อมกับคำพูดแสบๆ คันๆ ให้ไทเทเนีย (ชอบมากกกกก) ไม่มีการร้องไห้คร่ำครวนให้ดูน่าสมเพชเลย ทิมในการ์ตูนแข็งแกร่งกว่าที่นิยายแต่งไว้นะเราว่า ถึงจะสับสนในตัวเองเอาการ แต่ไม่ได้อ่อนแอแน่นอน แล้วตอนที่ทิมไปเยี่ยมสุสานของแม่ก็เป็นของอีกช่วงเวลานึง ของอีกเหตุการณ์นึงเลย ซึ่งจะเกิดหลังจากการปรากฎตัวของมาร์ย่าซะอีก(อันนี้ไม่ว่ากันหรอก แต่ถ้างั้นทิมจะไปเจอกับตัวเองอีกคนได้ไงล่ะ ถ้าไม่มีเหตุการณ์นี้แล้ว?) ฮึ้ยยยยยย เล่มแรกก็โดนตัดตอนซะ รายละเอียดหายยิบเลย (เสียดายสุดๆ)เล่มสองก็ยืดๆ พิกล เล่มสามยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่... เล่มสี่น่าจะเข้าจะเหตุการณ์ในการ์ตูนแล้ว แต่แหม แต่งซะฟรีคันทรี่หมดความขลังเลยแฮะ ถึงจะมีที่มาที่ไปก้อเหอะ เฮ้อ~ พลิกเนื้อเรื่องเข้าปาย แต่จะพยายามไม่คิดมาก เพราะจะอ่านต่อไปเรื่อยๆ น่ะแหละ แง่บๆ อย่าเลิกพิมพ์ละกัน

ที่จิงอยากเขียนเป็นengจัง แต่เพราะรู้แล้วว่าBlogไม่ใช่แค่สถานที่ให้ระบายอารมณ์ ยิ่งภาษาห่วยๆ ของตัวเองด้วยแล้ว ค่อนข้างเซ็งนิดๆ ที่ต้องมานั่งอธิบายบางอย่างให้คนที่ไม่ยอมเปิดใจรับเข้าใจว่า มันก็แค่ความเห็นของฉันนะ ถ้าไม่พอใจก็อย่ามาเรียกร้องอะไรจากชั้นสิ ฟังเหมือนไม่ค่อยรับผิดชอบกับคำพูดเลยใช่มะ? แต่มันก็แค่ความเห็นที่แตกต่างกัน ถ้ายอมรับกันได้ก็จบ ไม่เห็นต้องมานั่งตัดพ้อเหมือนความเห็นคนอื่นผิดนิ? ทำให้เรากลัวการเขียนความรู้สึกของตัวเองลงblogเลย มันก็เป็นผลลัพธ์ประเภทนึงอ่ะนะ ไอ้การพิมพ์ข้อความลงบนที่สาธารณะให้ชาวบ้านเค้าอ่านกัน แล้วก็มานั่งถกกันว่าใครถูกใครผิด ฟุ ฟุ ไม่เชิงทะเลาะหรอกนะ แต่เราไม่ใช่พวกชอบเอาชนะซะด้วยสิ ถ้าเค้าว่าเค้าถูก ก็ปล่อยๆ ให้เค้าคิดไปดีกว่า...

หลังเทศกาลเจ นน.ขึ้น 1 กก.ค่ะ หึ หึ แบบว่ามีบริจาคเลือดเมื่อต้นเดือนนี้น่ะ แล้วนน.ขาดไป 1 กก. เลยคิดว่า แหม แสดงว่าผอมไปสินะ แบบนี้ต้องขุนตัวเองหน่อยแล้ว (ฮา) ว่าแล้วพอเข้าเจก็โซ้ยแหลกมันทุกวัน มีฟามสุขมากกกกกก หากินง่ายดี แต่คิดว่าหลังจากนี้ก้อคงเ้ข้าอีหรอบเดิมล่ะนะ ปกติก็กินมังฯ อยู่แล้ว เลยไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ ยิ่งไม่ค่อยออกกำลังกายด้วย เลยไม่อยากกินเยอะเข้าไปอีก (ประเภทแป้งนี่เบื่อมากมาย) อืม แต่ปีหน้าจะบริจาคเลือดให้ได้เลยล่ะ!! (ถ้าไม่โดนบอกว่าเป็นโลหิตจางซะก่อนนะ)

ลูกแมวที่บ้าน 4 ตัว ชอบเจ้าตัวลายที่สุดเลย อีก 3 ตัวเหมือนแม่ คือลายดำจุดขาว กำลังซนเป็นบ้า ฮึ้ยยย แต่ตอนนอนโคดดดดดจะน่ารักเลยอ่าาาาาา กรี้ดดดดดดดด แค่มองก็หัวใจละลายแล้วล่ะ แม่มันเป็นโรคกระเพาะปัสสาวะอักเสบ (แหม แอบเหมือนจังเลยนะ) ต้องให้กินยาอยู่ร่วมอาทิตย์ ตอนป้อนยานี่ทรมานจิตใจมันมาก แต่หลังๆ ให้พ่อป้อนให้เลยง่ายขึ้น (ทำเองทำใจลำบากน่ะ) ตอนนี้ก็ยังไม่มีชื่ออยู่ดี... ใครมีไอเดียดีๆ ตั้งให้หน่อยสิ พี่มันตั้งให้ตัวสองตัวแล้ว ตัวนึงพี่บอกว่าตัวดำสนิท หูกางๆ ให้เรียกแบท (ค้างคาว) เลยล้อว่า งั้นต้องยกให้ไซ เพราะชื่อเล่นว่าแบทเหมือนกัน (ฮา) ไม่รู้ไซจะสนมั้ยเนี่ย) แล้วก็มีชื่อประเภท เฟลิกซ์ จากเฟลิกซ์เดอะแคท ส่วนชื่อไดอาน่านี่..ไม่รู้จะเรียกดีมั้ย เพราะมันดำสนิทไป 3 เหลือตัวลายที่ออกเทา แต่ไดอาน่ามันเทาล้วนนินา...ยังเขินที่จะเีรียกแม่แมวว่า ลูน่า อยู่เลย โดนถามว่าชื่ออะไร ก็บอกว่าไม่มีอ่ะ มันไม่เคยขานรับชื่อ เลยไม่กล้าเรียก สุดท้ายคงเป็นเจ้าดำอีกล่ะมั้งเนี่ย...

อืมมมมมม "รำคาญ" ภาษาของตัวเองชะมัด ใครเป็นมั่ง? (ติได้นะว่ารำคาญตรงไหน)