*back to reality*

กลับมาบ้านแล้วๆๆ เพิ่งไปได้แค่เดือนก่าๆ เอง ก็ถูกเรียกกลับซะแล้ว ที่เมืองจีนเข้าไดไม่ได้ เลยไม่ได้คุยอะไรเลย เสียดายจัง... ไว้จะค่อยๆ เล่าเรื่องที่เจอมาดีกว่า ^_^ แค่ขากลับก็มีแต่เรื่องให้เล่าซะแล้วสิ หึ หึ เวลาเดือนกว่า ว่าไปแล้วก็ไวยังกับเมื่อวานเพิ่งไป แต่ก็รู้สึกเหมือนหายไปจากบ้านร่วมปีได้เลยมั้งเนี่ย... ความรู้สึกแปลกๆ ดีจัง

กลับมาก็เผชิญกับความเป็นจริงของที่บ้าน หลังจากที่หายไปอยู่ที่อื่นจนลืมไปบ้าง ค่อนข้างแย่ล่ะมั้ง แต่มันอาจจะแย่กว่านี้ก็เป็นได้นะ เพราะงั้นเราจะพยายามแฮปปี้กับมัน ทั้งสภาพร่างกายจิตใจก็ป๊ากะม๊าที่ทรุดลงทุกวัน สถานภาพการเงินที่ย่ำแย่ลง แล้วก็ความไม่มั่นคงของความเป็นครอบครัวเรา ทำให้รู้สึกบีบคั้นจนอย่างร้องไห้เลยอ่ะ ทำให้รู้สึกอุ่นใจแค่ว่า เรายังมี "หัวใจ" กะเค้าอยู่บ้าง แต่ว่านะ "ความเห็นแก่ตัว" มันก็ยังเป็นตัวเราอยู่ดีนั่นแหละ ไม่เคยสนใจใครจริงจัง จะว่าไงดีล่ะ ที่เค้าเรียกว่า "รักไม่เป็น" ล่ะมั้ง แต่ก็ยังอยากให้ใครรักเราอยู่ดีแหละ ช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ เลยน้า...

ออกไปอยู่กะแฟมิลี่คนอื่นเค้า ทำให้รู้สึกอึดอัดเอาการ ไม่ใช่เค้าต้อนรับไม่ดี แต่ว่ามันเป็นวงล้อมเล็กๆ ที่เรียกว่า ครอบครัว ที่ทำให้เราอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกนั่นแหละ ความรู้สึกของส่วนเกินมันช่างแรงกล้า แต่พอกลับมาบ้านเรา ต่างคนก็ต่างอยู่ ความเป็นครอบครัวช่างเจือจางเหลือเกิน แล้วยังเปราะบางอีกตังหาก เพียงเพราะความเคยชินกับการอยู่ร่วมกันมาหลายสิบปีเท่านั้นที่ทำให้เรายังเกาะกลุ่มอยู่ด้วยกัน ถ้าหากมีทางเลือกให้ไปล่ะก็ ทุกคนคงเลือกจากไปจนหมดแน่ๆ เลย อย่างแจ๊นั่นไง... แต่งงานมีลูกแล้วก็หายหน้าไปร่วมปี ส่งมาแค่ข่าวคราวเล็กๆ น้อยๆ กะมาเยี่ยมปีละหน มาแต่ละทีก็ยิ่งกลายเป็นคนแปลกหน้าไปทุกที เดี๋ยวนี้เราลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเค้าเป็นพี่สาวคนนึงของเรา แต่ว่านะในใจเค้าก็ไม่ได้อยากได้น้องคนนี้เท่าไหร่หรอก ไอ้การที่ป๊ามีเมียมาแล้วสองคนเนี่ยทำให้เราสับสนมาตลอดเลยแฮะ ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ว่า เรามีพี่สาวต่างแม่อยู่อีกสามคนนะ ที่สายสัมพันธ์อะไรก็ไม่มี รู้จักแค่หน้าค่าตากะชื่อเท่านั้นแหละ ส่วนพี่ชายอีกสองคนที่ชะตากรรมเดียวกับเรา (เจออะไรมาด้วยกัน) ต่างก็มีโลกส่วนตัวของตัวเองเหมือนกับเรา สิ่งที่เรามีเหมือนกันนอกจากความชอบบางอย่างแล้ว ก็คือ ความเหงา นั่นแหละ...

ไม่รู้ทำไมถึงต้องร้องไห้เวลาคิดถึงเรื่องพวกนี้ทุกที แต่ถ้าไม่คิดมันก็กลายเป็นปฏิเสธความจริงไปก็เท่านั้นแหละ... แต่เกลียดตัวเองเวลาร้องไห้จัง ตาแดงๆ จมูกแดงๆ น่าเกลียดเป็นบ้า (ก็ไม่ได้น่ารักอะไรอยู่แล้วนิ)

ไม่ได้แตะคอมพ์ตัวเองมานาน โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย สุดแสนดีใจ อย่างน้อยมีเรื่องดีๆ สักเรื่องก็ดีแล้วล่ะ