*Bring Me To Life*

อ้า เราฆ่าเจ้าแมวนั่นไปแล้วอ่า TT_TT~ ฮืออออออ ก็โดนปลุกมาจัดร้านแต่เช้า ไอ้เราก็สะลึมสะลือสุดๆ งัวเงียจนเดินยังกะคนเมา (ขนาดนั้นเชียว?) พอมาถึงชั้นลอย ด้วยความที่มันมืดๆ ก็เลยย่ำเท้าไปตามปกติ กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ได้ยินเสียงแมวกรี้ดลั่น (กรี้ดจิงๆ นา) ถึงรู้ว่า อ๊า มีแมวอยู่ใต้ตีน (พึ่งเปลี่ยนรองเท้าใหม่อ่ะ มันหนาจนไม่รู้สึกว่าเหยียบอะไรเลย) พอยกขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงแม่แมว (ที่พึ่งกรี้ดไปนั่นแหละ) ขู่ฟ่อๆ แล้วก็เห็นลูกแมวนอนคอพับ (หัวมันโตจนเราไม่แน่ใจว่าใช่ป่าว) ตอนหลังขึ้นมาดูอีกที แม่มันก็ทิ้งศพมันเอาไว้แถวนั้นแหละ เป็นความสยองขวัญของวันนี้เชียวล่ะ >_< ฮือออออออ นู๋ขอโทษ....

น่าแปลกเหมือนกันนะ ที่ตอนแรกที่เรารู้ว่าตัวเองฆ่าแมวตัวนั้นเองกับตีน O_o' สิ่งแรกที่เราทำคือ ขำอ่ะ มันเหมือนเรื่องพิศดารมากก่าความจริงยังไงไม่รู้ดิ เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ไม่ว่าใครตาย ทั้งอากงอาม่า ตอนแรกเราจะไม่รู้สึกเศร้าเลย ยังยิ้มแย้มยังกะเป็นเรื่องปกติธรรมดามากก่า ซึ่งก็เป็นความรู้สึกลึกๆ ของเรานะ ความตายน่ะไม่ทุกข์เท่าความเป็นหรอกนะ บางทีถ้าตัวเองเป็นไรไป เราอาจจะขำกับตัวเองก็ได้นะ.... บ้ามะ? ไว้สักหลายๆ วันเราคงได้นอนร้องไห้กับเรื่องที่เกิดแน่นอนเลย TT__TT ฮือออออออออออออออ

วันนี้รู้สึกแย่...แบบพิลึกๆ ฟังเพลงBring Me To Life จนจะร้องได้แล้ว อีกเด๋วคงเบื่อไปเองแหละ...