*sense of mirth*

หมู่นี้ทำงานไปเล่นไป @_@ นั่งแต่หน้าคอมพ์ ตาลายแล้ว (แล้วเลนส์ก้อเริ่มจาเสื่อมแล้วด้วยจิ ต้องซื้อใหม่ด้วยสิ) เรื่องแฮปปี้ดันเป็นเรื่องที่วาดรูปได้ถูกใจตัวเองมากขึ้นซะนี่ (แต่ไม่ถูกใจคนอื่นเท่าไหร่หรอก) แหะ แหะ อยากได้ลายเส้นที่reliableอ่ะ แบบวาดยังไงก็ฉ๋วย (เหอ เหอ) แบบคนอื่นๆ จัง ช่วงนี้เส้นแกว่งตลอด แบบว่าชอบอะไรก็ไปทางนั้นเลย ถ้าให้ก๊อปคงพอไหวแหละ แต่มันก็ไม่ออกมาสเป็คเราซักทีนี่สิ แย่ก่าอีกเนอะ ตอนนี้เริ่มวาดได้ดีขึ้น ก้อเรยดีใจอ่า (มันเป็นความภาคภูมิใจเล็กๆ ส่วนตัวของเราที่ไม่มีความมั่นใจอะไรกะเค้าเลยน่ะ)

กลับมาเรื่องงานดีก่า... ทำงานหน้าคอมพ์มันก็ดีหรอก รีแลกซ์ซะ... (แบบว่าทำไปเล่นไปเจงๆ นะเออ) แต่ว่ากัวง่ะ กัวถูกเค้าทิ้ง แง้วววว ถ้าให้ทำงานเล็กๆ ที่จบเร็วๆ ขึ้นอันใหม่ไวๆ มันคงดีหรอก แบบว่า วุ่นๆ ไม่ต้องนั่งเล่นแบบเนี้ย ถึงจะวุ่นวายไปซักหน่อยก็เหอะ เรามันคนไร้ฟามรับผิดชอบซะด้วยจิ อุ อุ

เออจิงดิ คืนวันเสาร์ไปกินเลี้ยงฉลองจบของเอ๋มา เจอหน้าหมอนั่นแล้ว... รู้สึกความเสื่อมของมิตรภาพเราเจงๆ (ไม่ใช่ว่ามันแนบแน่นอะไรก่อนหน้ามันโผล่อหรอกนะ) แต่มันตอกย้ำความว่างเปล่าระหว่างเรากะเอ๋มันง่ะ แบบว่าเราก็ยิ้มแย้มให้มันได้ คุยเล่นกะมันได้ แต่ถ้าถามเราว่า รู้อะไรเกี่ยวกะมันยัง? เราคงต้องบอกตรงๆ ว่า แม่ง ไม่รู้..อะไรเลยว่ะ (ติดปากเสียจากใครเนี่ยเธอ?) เธอชอบอะไร เธอเป็นคนนิสัยดียังไง มีนิสัยเสียยังไง ทั้งชีวิตมีอะไรที่พิเศษกว่าใคร (ยกเว้นเรื่องเรียนกะการงาน) ชอบฟังอะไร ดูอะไร? ความโดดเด่นทางบุคลิกของมันเป็นอะไรที่เราไม่เก็ตง่ะ (คนที่บุคลิกล้มเหลวอย่างเรามีหน้าไปว่าอะไรมันฟะ?) อย่างจาร์ เรายังหาข้อดี ข้อเด่น ข้อด้อยของมันเจอเลย แบบถ้าใครถามว่า เฮ้ย ไอ้จาร์เนี่ยเป็นคนแบบไหนฟะ เราคงเล่าได้เป็นฉากๆ เลยมั้ง (มีแต่ความทรงจำเก่าๆ อ่ะ) แต่เอ๋เนี่ย... ผ่านไปกี่ปี ชั้นก็ยังแกะเธอมะออกซักที... ช่างเป็นคนที่เข้าใจยากซะจิง แถมคุยเล่นด้วยก็ไม่หนุก หาcommon groundกะมันไม่เจอ... ทำใจลำบากจังแฮะ อยู่กะมัน (ขอเห็นแก่ตัวจิงๆ จังๆ ซะทีเหอะ) พูดตรงๆ ตอนมันส่งต่างหูรูปหัวใจมาให้ เรายังอยากถามมันเล็กๆ เลยว่า นี่แกลืมแล้วสินะว่า ตูใส่ต่างหูที่ไม่ใช่ทองไม่ได้ หูมันเน่าเฟ้ยยยย ไมไม่เอาอย่างอื่นมาให้แบบทุกทีฟะ? กำไล สร้อยคอ?.... เฮ่ออ แต่นี่มันงานมันนิ เราก็ขอเงียบๆ ไว้ดีก่า T-T

ไฮไลท์ของงาน (สำหรับเรา) คือการแว่บไปแอบดูห้องข้างๆ karaoke เปงตาแก่ที่ร้องเพลงเห่ยๆ ให้ฟัง แต่อย่างน้อยงานเค้าก็ดูมีสีสันก่างานเราอ่ะ มีคนร้องเพลงเก่าๆ เพียบ ทั้งไทยทั้งเทศ เหอ เหอ นอกนั้นแล้วก็การได้นั่นคุยประสาหญิงๆ กะเจ๊พร ซึ่งก็เป็นอะไรที่นานทีปีหนจิงๆ ถึงจะได้ทำ แต่พอได้ทำแล้ว ก็รู้สึกดีนะ กะเจ๊พรเนี่ย เราคลิ๊กเข้ากะเค้าได้ง่าย เพราะเป็นคนที่อารมณ์เปิดเผยก่าเจ๊มลเยอะ บ้านเค้ารุ่งโรจไม่แพ้บ้านเอ๋เลยแหะ บ้านเราน่ะหรอ มะต้องพูดถึง ช่างน่าเศร้าดีแท้ นี่ถ้าเรายังอยู่บ้านเฉยๆ แล้วไปล่ะ มีหวัง... โอ้ มายก้อด ชีวิตชั้น... คนเรานี่มันต้องมีเรื่องให้วุ่นวายจิงๆ เลยเนอะ แล้วงานที่เค้าให้ทำก็ยังไม่ผ่านซักที เฮ่อออออ